Miope espello de outono

E namentres haxa soños…Quedaran espellos

ou pode que sexa viceversa.

Saín da ducha e atopeime mirándome núa no espello

comecei a bailar

a ver como se movían

 as miñas carnes murchas, secas.

Sorrín, non recoñecía o corpo arrítmico

 que danzaba ao son

dos acordes desafinados da miña cabeza

pero si vin a nena viva en min.

E díxenme en voz alta:

-          Mírate Rochiña, mírate e recoñécete

a pequecha sigue contigo.

Entendín entón que facerse maior

é a preciosidade máis grande que nos da a vida

e máis se podemos gardar

dentro de nós

unha cativa que de cando en cando, fedella no espello.

Xa non temo o cristal reflectinte do baño

oo que miro miope polas mañás

non é el quen prolonga o mundo incerto

na súa vertixinosa tea de araña

que ás veces empaña a visión e o mirar.

É o hálito da persoa morta en vida

que se empeña en continuar

nun teatro armado socialmente

no que todo acontece

e pouco se lembra
que logo escribimos de esquerda a dereita

ou de dereita a esquerda?

Ah a dislexia incluída ata no ilusorio

nunha mañá de outono

da que non quería espertar

e foi ela, a nena, a pequerrecha.

Dende aquela

quedoume a incerteza

de mirarme e perdela.

Foto: Da rede