Opeor...non é atopárse! O peor é...perder a ilusión
A vibración das túas verbas soan lonxanas.
Os ventos furacanados,
xa se aproximan.
Busco e non acho:
A mirada de lume que cega,
O corazón que sangra e rega
Aos pétalos prostrados
Na neve branca estrada.
Aprendín a non opinar
A asentir para evitar
A calar para non ferver.
Conseguín non rogar compaña
A non mendigar unha ñañala
E non reprochar unha promesa rota.
Silenciosamente, os meus beizos secan
A dor… entumece e subliña
O viaxe ao inferno do pacto
Cansa xa dos corpos
apagados
do pó da boca morta e seca dende entón
Tacto frío ,
De forte aparencia e
feble sostén.
Os ventos furacanados,
xa se aproximan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario