Os desafiuzados

Que non sexa o sufrimento suficiente

Para  fundir aos desesperados,

Sexa a poesía nutrida , fértil

en elementos esenciais,

Que crepite no lume da lareira

Cando arda o corazón canso.

Que sexa unha man quente

A que erga un ombreiro fríxido

Canso de arrimarse ao cantil social.

Que as bocas …

Teñan fame só de bicos

E o corpo…só esquelete de ósos  apodíctico

De consistencia saciada nun fogar.

Homes , mulleres e nenos roídos

Por ferramentas industrializadas

De máquinas que secan as bágoas

mortificando con cadeas .

Criaturas que nacen para servir e morrer

Por ambicións incomprensibles

De berces  explotados

Namentres …

Lavamos as mans e non miramos.

Foto : Da rede