Sitúote, descontextualizándote…
Na miña abstracción,
Descifarte… non atino.
Coma a comunión que ofrece
O vértice do acantilado
Sin vacilar,
Deixome levar.
Ollos, vida, mirada gris…
Protéxeme da luz do día.
Abismo inmenso
Fio inútil, de esperanza.
Vacío incerto, firmado polo medo
Lees os meus pensamentos,
Podería estar máis soa?
Tu ,protagonista de esta utopía
Que estás na miña mente.
Invitado vuluptuoso
Das casa das miñas entrañas.
Pecha a porta….
E... non te vaias ! .
Fermosas verbas coma sempre!!
ResponderEliminarSentimentos a flor de pel, sacados das antrañas!!
Bikasos, toliña!!
Grazas...como sempre, tende a non entenderse... cada vez con máis ganas de para de publicar...ou alomenos de filtrar con creces...
ResponderEliminar